Tri yunuloy el tri diversay terpartoy cadijis en la sama awdomaca bazaro en Awstralio. Kenji, el Japano, ayugis foti. Sofia, el Brazilo, ayugis dansi. Kay David, el Usono, ayugis yami.
Ili ne konis go la hokan.
Estis ege garma dino. David vidis melan, grandan barfajon. Ji estis multranga: cila, sarda, kay lica. “Ho, plenbona!” u fikris kay suis jin.
Samtempe, Kenji vidis la saman barfajon en la manoy de David. “Kia mela barfajo por foto!” u fikris. U bonake jumbigejis sian fotilon.
En tiu momento, la muziko en la bazaro ijis ege ritma. Sofia, kiu estis lete, ne sakis ne dansi. U goris, hahetante, kun la manocoy en la hawo.
Kay sahe tiam … afato!
La goranta mano de Sofia tokis la manon de David. La granda, mela barfajo fleyis tru la hawo.
KLAK!
Kenji zuis plenbonan foton de la fleyanta barfajo.
David vidocis sian malplenan manon. Sofia tingis kay vidocis la surprizitan konijogon de David. Kenji vidocis sian wawindan foton.
La barfajo padis rekte par la kapon de statuo de beo, kiu estis en la medo de la maydano.
La tri yunuloy vidocis la beon kun la barfaja kapomo. Goe estis malawdomo. Nace, David nifhahis. Nace Sofia. Kay fine, Kenji.
“Nu,” diris David, “mi ne yamis mian barfajon, dan la beo ante estas pli meloca.”
Sofia diris, “Pardonu! Venu, mi suos novan barfajon por vi.”
Kenji jencis al ili la foton kay diris, “Kay mi havas la maf bonan foton de la daimo!”
De tiu dino, la tri daimuloy el tri terpartoy ijis bonay dostoy, kunigitay bi joyigeja barfajo-afato en kwara terparto.